Πολλά από τα άτομα που επισκέπτονται ψυχολόγο έχουν ένα κοινό γνώρισμα, αυτό της αρνητικής σκέψης, δηλαδή, της αρνητικής ερμηνείας των γεγονότων και διαφόρων καταστάσεων, καθώς και την τάση να προτρέχουν σε αρνητικά, αυθαίρετα συμπεράσματα ή προβλέψεις του μέλλοντος. Όταν ερωτούνται τι εξυπηρετεί αυτός ο αρνητικός τρόπος σκέψης και η καταστροφολογία, απαντούν πως σκεπτόμενοι το χειρότερο πιθανό σενάριο θεωρούν πως είναι καλύτερα προετοιμασμένοι ψυχολογικά για την πιθανή άσχημη τροπή των πραγμάτων. Είναι όμως έτσι τα πράγματα ή απλά μπαίνουμε με μια διαδικασία αρνητικού και δυσλειτουργικού τρόπου σκέψης με συνοδά αρνητικά συναισθήματα;
Στο άλλο άκρο, υπάρχει η υπεραισιοδοξία η οποία βασίζεται κυρίως στο συναίσθημα ή καλύτερα στο προαίσθημα. Εκφράσεις όπως «το ξέρω ότι θα συμβεί, το , το διαισθάνομαι κτλ…» χωρίς να υπάρχουν ρεαλιστικά στοιχεία ή αποδείξεις, οδηγούν σε προσδοκίες οι οποίες μπορεί να φέρουν ματαίωση και απογοήτευση.
Η πιο λειτουργική αντιμετώπιση των πραγμάτων θα λέγαμε ότι βρίσκεται κάπου στη μέση. Ζυγίζουμε τα δεδομένα μας, δεν σκεφτόμαστε αρνητικά, δεν προτρέχουμε πριν τα γεγονότα, αξιολογούμε ψύχραιμα τις όποιες καταστάσεις καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, λειτουργούμε ναι μεν με αισιοδοξία, με ρεαλισμό δε.