Το τελευταίο διάστημα έχουν γίνει γνωστά τουλάχιστον πέντε περιστατικά εγκατάλειψης βρεφών. Κάποια ήταν «τυχερά» να βρεθούν ζωντανά και εγκαταλελειμμένα σε καρότσια, πυλωτές και εξώπορτες σπιτιών, και άλλα δυστυχώς νεκρά πεταμένα σε σακούλες σκουπιδιών μέσα σε κάδους ή ακάλυπτους. Τι συμβαίνει αλήθεια στην κοινωνία μας και πόσο νοσεί, ώστε να έχει γίνει η εγκατάλειψη ενός παιδιού επιλογή μιας μάνας; Δεκαεννιάχρονες και 20χρονες μητέρες ανέτοιμες να αναλάβουν αυτό το ρόλο οδηγούνται σε αυτή την πράξη, πολλές φορές χωρίς να το γνωρίζει ούτε η ίδια τους η οικογένεια και ο κοντινός τους περίγυρος. Τι δείχνει αυτό για τον θεσμό της ελληνικής οικογένειας και πόση ψυχοπαθολογία μπορεί να κρύβει μέσα της;
Είναι πολύ θλιβερό μία γυναίκα να έχει αυτήν την επιλογή ή να οδηγείται σε αυτή την επιλογή, χωρίς να υπάρχει καθοδήγηση και στήριξη τόσο συναισθηματική όσο και πρακτική (οικονομική, κοινωνική κ.α.) από την πυρηνική οικογένεια και τους κοντινούς άλλους. Υπάρχει όντως τόση αποξένωση και απομάκρυνση μέσα οικογένεια και ανάμεσα στα μέλη της; Το αποτέλεσμα είναι να βλέπουμε όλο και πιο συχνά μορφές παιδικής κακοποίησης, εγκατάλειψης και παραμέλησης, τη στιγμή που τα παιδιά αυτά που γεννιούνται είναι η μοναδική ευκαιρία να χτιστεί μία ψυχικά υγιής κοινωνία, με την προϋπόθεση να τους δοθεί η ευκαιρία να μεγαλώσουν σε ένα υγιές πλαίσιο. Είναι άραγε όλα αυτά σημεία των καιρών;
Η εγκατάλειψη βρεφών βιβλιογραφικά παρατηρείτε κυρίως σε οικονομικά και κοινωνικά υποβαθμισμένες κοινωνίες. Οι λόγοι για τους οποίους εγκαταλείπει μία μάνα το παιδί της μπορεί να είναι θέματα ψυχικής διαταραχής/ασθένειας των γονέων, εξάρτηση ουσιών, οικονομικοί λόγοι, ελλειμματική στήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον, το νεαρό της ηλικίας με ότι συνεπάγεται αυτό (ανωριμότητα, έλλειψη ενημέρωσης αντισύλληψης κ.α.). Το τι θα πει ο κόσμος, δυστυχώς βαραίνει ακόμα την ελληνική κοινωνία και πολλές φορές οδηγεί σε κρυφή και μυστική εγκυμοσύνη, αλλά και γέννα. Νεαρά κορίτσια που γεννάνε μόνα τους κρυφά στο μπάνιο του σπιτιού τους, χωρίς να πάρει κανένας είδηση, αρνούμενες το δώρο της μητρότητας και προσπαθώντας να βρουν τρόπους να επανέλθουν στην κανονικότητα της καθημερινότητας τους «παριστάνοντας» πως αυτό το μωρό δεν γεννήθηκε ποτέ. Θα έκαναν άραγε άλλες επιλογές αυτές οι γυναίκες εάν είχαν την κατάλληλη στήριξη, και που βρίσκεται ο πατέρας σε όλες αυτές τις περιπτώσεις;
Είναι θλιβερό στις μέρες μας μια ανθρώπινη ψυχή να θεωρείται βάρος και τόσο εύκολα να μπορεί κάποιος να την «ξεφορτωθεί», τη στιγμή που υπάρχουν τόσες άλλες επιλογές για να βοηθηθεί.
Κατσαούνη Μαρία-Ψυχολόγος (MSc)